De waarde van uitzenden vandaag met het oog op morgen

De waarde van uitzenden vandaag met het oog op morgen

Op 13 mei jl. was het jaarlijkse ABU-congres. Opnieuw een bijeenkomst met voor mij veel bekende gezichten. Dit keer toog iedereen naar Den Haag om elkaar te zien. Om te vertellen dat het heel goed gaat. Om het met elkaar eens te zijn. En vooral om de waarde van uitzendwerk en flexwerk te belichten. Klinkt dit cynisch?

Dit is oprecht niet zo bedoeld. Met mijn uitzendkilometers op de teller ben ik zelf een van die gezichten geworden. Ook ik was op zoek naar bekenden. Ook met mij gaat het heel goed. En ik ben het met veel collega’s eens. En ja, ik geloof in de waarde van flexwerk. Niks geen cynisme.

Het thema van het congres paste mij dan ook als een jas: “Uitzendwerk, meer dan werk alleen, de waarde van uitzendwerk”. Diezelfde dag had de ABU de eerste conclusies gepubliceerd van een onderzoek door SEO Economisch Onderzoek. Conclusie: met uitzenden is Nederland beter af dan zonder uitzenden. Bedrijven, werknemers en werkzoekenden zijn beter af met uitzenders. We hebben iets te bieden aan Nederland. Voldoende reden om trots en tevreden te zijn met de eigen sector. De hele zaal was het daar mee eens. Ik ook.

Het congres over waarde opende met de discussie over de kosten, de race naar de bodem die de branche te vaak in de houdgreep heeft. Een branche die waarde brengt, laat zich keer op keer regeren door kosten. Ze laat zich gijzelen door de wens van klanten om voor steeds minder geld, meer te ontvangen. Je hoeft geen nobelprijswinnaar te zijn om in te zien dat een dergelijke beweging eindig is. De race naar de bodem kent uiteindelijk alleen maar verliezers. Om mij heen hoorde ik instemmend gemompel. En ik was het er van harte mee eens.

Het mag toch niet zo zijn dat wij via het pad van kosten collectief naar beneden sturen? Wij zijn van waarde. Wij hebben iets te bieden aan Nederland en aan alle bedrijven. Het bewijs ligt er. Economisch, maatschappelijk maar ook sociaal. We dragen bij aan sociale re-activatie, inclusie en diversiteit. De zaal met toch overwegend mannen van middelbare leeftijd was het daar mee eens. Ik als man van bijna 50 jaar ook.

Je kon het bijna proeven. We staan op de drempel van een verandering in ons denken en doen. Termen als waarde en betekenis van werk doen hun intrede. Niet alleen door de sprekers op het podium. Maar ook door de bestuurders die in de zaal zitten. Woorden die een paar jaar geleden vooral soft en niet reëel werden gevonden. Er wordt hardop gesproken over het einde van ons oude handelen. We willen het echt heel graag. Als je een middag in zo’n zaal zit, voel je dat het kan. Afrekenen met oud gedrag en overtuigingen uit het verleden. Weg met afrekenen en sturen op kosten alleen.
De gewraakte race naar beneden is er wellicht nog wel, maar hopelijk vooral om vaart te maken voor de beklimming die daarna volgt.

Het kan. Zelfs met al die bekende middelbare uitzendkoppen in de zaal. Allemaal collega’s die zijn gevormd door het verleden. Sterker nog. Als die in staat zijn om deze conclusies te trekken en hun perspectief te veranderen, dan kunnen we het allemaal. Dan kan de hele sector het. Nu alleen nog ‘even’ doen. Even niet terugschieten in de reflex om toch weer mee te gaan met die klant die aangeeft dat, ‘als je er wat vanaf doet’ de deal voor jou is. Even niet ‘ja’ zeggen als je ‘nee’ bedoelt. Even niet direct beginnen over KPI’s maar het gesprek starten over waarden en hoe je elkaar kan helpen.

Een dag later stond ik weer met beide benen in die wereld die we niet meer willen. Een klant legt een offertevraag bij ons neer, beoordeling 70% prijs. Na uiteindelijke gunning volgt een minicompetitie voor elke aanvraag met minimaal vijf leveranciers waarbij gekozen wordt voor de meest voordelige aanbieding. Na de bijeenkomst de dag ervoor was mijn gemoed wel, maar de wereld nog niet veranderd. Gewoon weer over tot de orde van de dag.

Vanmorgen ging ik op weg naar een klant om samen met de klant, hun facilitair dienstverlener, een concurrent en een aantal van mijn collega’s te praten over hoe het beter kan voor onze gezamenlijke klant en alle uitzendkrachten. Over geld, kosten of KPI’s is helemaal niet gepraat. Wel over hoe het beter kan. Over hoe we samen van waarde kunnen zijn. Zo’n gesprek hadden wij in deze samenstelling een tijd geleden niet gevoerd.

Terug bij kantoor spreek ik in de parkeergarage een collega die net terug kwam van een gesprek bij een gevangenis over hoe we kunnen helpen bij re-integratie van ex-gedetineerden.

Een andere collega vertrekt op dat moment net om met een klant te praten over verregaande ketenintegratie waarbij de klant en wij samen één gezamenlijke doelstelling hebben geformuleerd en de onderlinge KPI’s van tafel zijn. Het gesprek is nu over hoe we samen van waarde kunnen zijn voor de klant van onze klant.

Dus ook vandaag gewoon over tot de orde van de dag. Maar dan wel de dag van morgen.

Steven Gudde
Directeur Bidmanagement en Business Development bij Olympia Uitzendbureau

Zie ook:
ABU onderzoek naar de maatschappelijke waarde van uitzenden