Complexe wereld, het is even wennen

Complexe wereld, het is even wennen

Column door Steven Gudde

Sinds een week werken wij vanuit een spiksplinternieuw nieuw kantoor in Hoofddorp. In één woord fantastisch. Er is letterlijk een wereld voor me opengegaan.

Mijn uitzicht vanuit mijn oude kantoor in Den Haag was op de begane grond. Ik zag net de overkant van de straat. Met om de zoveel tijd een tram. Nu zit ik op de zestiende verdieping met ruime blik op de wereld. De wereld ligt bijna letterlijk aan mijn voeten.

Onder mij zie ik wegen, rails, snelwegen en een busbaan. Alles ogenschijnlijk keurig op elkaar afgestemd. Ik zie een en al beweging en vooral veel mensen. Mensen met hun eigen zorgen, eigen wereld, eigen ambities en verlangens. Allemaal druk. Zich niet persé bewust van diegene die naast hen staat, rijdt, fietst, loopt en holt om de trein te halen. Ook niet heel geïnteresseerd lijkt het.

Ik zie auto’s, bussen, vrachtwagens, treinen, gedoe op de taxistandplaats. Een eindje verderop zie ik Schiphol in vol bedrijf. Vliegtuigen komen en gaan. Aan de horizon de silhouetten van Amsterdam, Amstelveen, Halfweg en Haarlem. Ik meen zelfs het kantoor van de ABU te zien. Ik zwaai, maar geloof niet dat er wordt terug gezwaaid.

In een blik gevangen zie ik economisch Nederland in zijn volle glorie. Mijn hemel, wat is de wereld complex geworden. En daartussen zie ik al weer de tekenen van verandering. De kantoren tegenover (of tegenonder zo je wilt) worden gesloopt en op het weiland een eind verderop staan geen koeien meer, maar zonnepanelen. De wereld verandert en wordt steeds ingewikkelder.

Vroeger was de wereld simpel. Toen ik begon met uitzenden was het makkelijk. Loon x 1,56 en alles daar bovenop is marge. Die marge was minimaal fl. 17,50 en de rest was bonus. Simpel. Ketens, regels, afhankelijkheden, wetgeving, vakbonden? Geen idee. Geen last van. Mijn wereld bestond uit een klant, een uitzendkracht en ik. En van de rest hoefde ik me niets aan te trekken. Heel overzichtelijk. Net zoals mijn uitzicht in Den Haag. Maar die wereld bestaat niet meer.

Die wereld heeft trouwens nooit bestaan. De wereld was nooit eenvoudig. We (en ik ook) zagen gewoon minder of kozen er voor minder te willen zien. Alleen daar kunnen we ons niet meer aan onttrekken.

Als je alleen kijkt naar dat wat je interesseert, is de wereld makkelijk. Beheersbaar en herkenbaar. Dan is elke ontwikkeling die dit verandert niet welkom. Het is een bedreiging waar je tegen in verzet moet komen. Niet omdat het fout is. Maar omdat het niet in jouw wereld past en je er voor kiest om het niet te willen snappen. Niet omdat je het niet begrijpt. Maar omdat je niet wilt. En dan ben je tegen.
Dat laatste kunnen we heel goed; tegen zijn. Het is ook makkelijk. Het verschoont je van nadenken.

Dit geldt langzaam voor veel debatten in Nederland. Ook als het om flexibele arbeid en uitzenden gaat. Voor- en tegenstanders hebben elk een kant van de werkelijkheid gekozen en bestrijden elkaar om het hardst omdat de ander fout zit. Naarmate partijen harder roepen en feller tegenover elkaar staan, drijven ze steeds verder uit elkaar. Als manisch optimist zou ik kunnen stellen dat de ruimte tussen de partijen dan ook groter wordt, en er dus ook meer ruimte ontstaat voor een oplossing. Dan moet je elkaar wel willen snappen. Dan moet je accepteren dat je niet naast, of tegenover elkaar staat. Maar van elkaar afhankelijk bent om verder te komen in een wereld die verandert, ingewikkeld is en waar heus nog veel te verbeteren valt. Ook als het om werk en uitzenden gaat.

We moeten samen. Niet tegenover elkaar. De ander niet snappen, is niet hetzelfde als deze veroordelen. Laat staan dat de ander daarom kunt verguizen. Het is toch raar dat je je als sector die jaarlijks tienduizenden mensen aan werk helpt, moet verdedigen tegen berichten van partijen die gewoonweg besloten hebben dat jij niet deugt. Gewoon omdat je niet in hun wereld past en een verandering blootlegt die moeilijk is te accepteren. Of lastiger te volgen omdat de wereld steeds complexer wordt.

Zomaar wat gedachten op een maandagmorgen, vanuit een nieuw kantoor met uitzicht op een veranderende wereld al wachtend op mijn collega voor een vergadering. Een wereld waarin duidelijk is dat we het samen moeten doen.

Mijn collega appt dat ze niet weet hoe laat ze er is. Omdat ze vast zit in een hotel in Utrecht en voorlopig van de politie de straat niet op mag. Omdat iemand, zoals het nu lijkt, conflict verkoos boven begrip.

Het is een complexe wereld.

Steven Gudde
Directeur Bidmanagement en Business Development bij Olympia Uitzendbureau