"Voor futureproof ondernemen in flex"
SLUIT MENU

Als we het nu niet doen…

Als we het nu niet doen…

De economie is op stoom. Met een economische groei van 2,9% in 2017, 2,8% in 2018 en een verwachte groei van 2,5% voor 2019 dendert onze economische trein lekker door. Met gezwinde spoed tuffen we met zijn allen verder onder een stralend zonnetje. Niets aan de hand, zou je denken. Toch zijn er zaken om je nu zorgen over te maken.

Ik heb het niet over de onweerswolken die zich geleidelijk aan de horizon samenpakken. De eerste voortekenen van slechter weer zijn zichtbaar. Afvlakkende groei, de uitzendsector die als early indicator van de economie wat terugval laat zien, verwachte loonstijgingen voor 2019, teruglopende percentages van flex ten opzichte van de vaste medewerkers, oplopende inflatie en inkopersindexen die de verkeerde kant op bewegen. Om er maar een paar te noemen. De voortekenen zijn er. Maar ja. Je kan ook simpelweg constateren dat er na jaren van groei altijd weer een terugval komt. Daar heb je geen ingewikkelde indexen of indicatoren voor nodig. Dus als ik het heb over je nu zorgen maken, dan bedoel ik ook nu. Niet achter de horizon. Maar vandaag. Nu.

De rails voor de trein van onze economie worden gevormd door de arbeidsmarkt. En dat lijkt met de snelheid waarmee we voortrazen een minder stabiel fundament. Steeds meer bedrijven komen in de problemen omdat ze niet meer aan het juiste personeel kunnen komen om de groei te realiseren. De schaarste indicatoren staan in bijna alle sectoren in het rood. Met een werkloosheid die, zoals ik mijn studenten ook wel eens uitleg, zorgelijk laag is en de wetenschap dat het aantal vacatures in Nederland in 2019 sneller stijgt dan de beroepsbevolking, hebben we een probleem. Arbeid is in Nederland zeer schaars geworden.

De rails kunnen de trein niet meer dragen. Tenzij wij er collectief in slagen om anders te kijken naar de beroepsbevolking. Als we een andere kant op kijken. En anders omgaan met de eisen die wij stellen aan nieuw aan te nemen personeel of aan zittend personeel.

Keer op keer zit ik bij bijeenkomsten en platformdiscussies die gaan over de noodzaak om anders naar de arbeidsmarkt te kijken en anders om te gaan met aanname van personeel. We moeten andere doelgroepen overwegen. We moeten niet meer op CV selecteren. We moeten kijken naar iemands ontwikkelvermogen en ambitie. Dat is belangrijker dan ervaring. We moeten flexkrachten net zo belangrijk maken als vaste medewerkers. We moeten investeren in learning on the job. We moeten dienstverbanden anders inrichten. We moeten meer kennis en capaciteit delen. We moeten ouderen mobiliseren. We moeten mensen blijvend ontwikkelen. We moeten…

Keer op keer zijn alle aanwezigen het vooral met elkaar eens dat het anders moet. Dat er geen schaarste is als we bereid zijn om afscheid te nemen van ingesleten patronen. We weten het wel. Maar we doen het niet.

Steeds opnieuw zie ik in de praktijk dat werkgevers en andere partijen niet doen wat ze wel zouden moeten. In offertes, eisen, verwachtingen en vragen van werkgevers zie ik nog steeds een patroon en gedrag waaruit ik opmaak dat de urgentie om zaken echt te veranderen niet wordt gevoeld. De werkgever stelt eisen. Het probleem van schaarste wordt wel gezien, maar niet dat ze zelf ook onderdeel zijn van het probleem. De markt heeft maar te volgen. En wij als intermediairs daarmee vaak ook. Op dit punt bieden wij als sector wat mij betreft te weinig weerwoord en, in sommige gevallen, weerstand. Tja, de schoorsteen moet ook roken. En als jij niet volgt. Dan doet een ander het wel. Dus ik snap het wel. Maar toch.

Ondertussen tuft het treintje door. Dat het door een slecht fundament heel langzaam vaart begint te minderen, lijkt men niet te (willen?) zien. Terwijl er enorm veel mogelijkheden zijn om dit te voorkomen. Juist door gedrag en gewoontes te veranderen, eisen bij te stellen, het blikveld te verruimen en anderen een kans te gunnen. De antwoorden weten we wel, maar dan moeten we ook durven en hier daadwerkelijk vorm aan geven. Nu is het moment om het wel te doen. Er is immers een echte noodzaak, er is echte pijn. Natuurlijk is veranderen moeilijk. Natuurlijk zit ‘nee’ zeggen niet in onze aard. Maar als we het nu niet doen. Wanneer dan wel?

Als wij als branche het huidige economische klimaat en de schaarste van arbeid niet weten te gebruiken om oude patronen te doorbreken, laten we een enorme kans liggen. Dan verandert er niets en blijven sommige groepen definitief aan de kant staan. Natuurlijk gebeuren er veel mooie dingen. Maar er kan zo veel meer. Als we nu niet echt veranderen en hier voor gaan staan, is het maar de vraag of zo’n kans zich ooit nog aanbiedt. Als wij, samen met onze opdrachtgevers, blijven doen wat we altijd al deden, komen we niet waar we willen (en kunnen) zijn. Dan komt onze trein tot stilstand terwijl boven ons hoofd het onweer losbarst.

Steven Gudde
Directeur Bidmanagement en Business Development bij Olympia Uitzendbureau

Steven Gudde is Directeur Bidmanagement en Business Development bij Olympia Uitzendbureau.