Uitzenders en detacheerders tweederangs werkgever? ‘De overheid discrimineert’

Leden van de NBBU zenden onder andere tijdelijk uit, maar de lust tot ondernemen wordt hen steeds meer ontnomen als je ziet waar zij in de dagelijkse praktijk mee te maken hebben. Er zijn inmiddels zoveel regels dat het ongelooflijk moeilijk is om alles goed in te regelen.

Het Adviescollege Toetsing Regeldruk (ATR) raadde eind vorig jaar nog aan niet nog meer complexe – overheidsjargon voor: praktisch onuitvoerbaar – regels op de branche los te laten. Ze nemen ‘de misstanden bij het ter beschikking stellen van arbeidskrachten niet weg’ en zijn ‘niet effectief’. Waarom niet? Kwaadwillenden trekken zich toch niets aan van alle administratieve procedures en eisen. Nieuwe procedures en eisen helpen dan simpelweg niet.

Vonden dit soort adviezen maar gehoor in Den Haag. Maar helaas, nuance en doordachtzaamheid passen niet lekker in politieke statements. En dus wil het kabinet grip houden op arbeidsmigranten die we zo hard nodig hebben door het hen te bemoeilijken deel te nemen aan onze arbeidsmarkt. En liggen er plannen om bureaus in de arbeidsbemiddeling wel toe te staan professionals van buiten de Europese Unie naar Nederland te halen, maar mogen zij hen niet in dienst nemen.

Heb je een bedrijf in de techniek, transitie of energie, dan ben je vrij iemand van buiten de EU een dienstverband te geven. Maar ben je leverancier van personeel, dan mag je straks alleen nog werven voor de ASML’s en Vattenfalls van deze wereld.

Dit kun je terecht vinden of niet, maar uiteindelijk wakkert de overheid verschillen tussen werkgevers aan. De overheid discrimineert. Politiek of juridisch is dit altijd principieel verkeerd. De minister degradeert hiermee uitzenders en detacheerders tot tweederangs werkgever.

Het is heel raar, toch, als je als uitzendwerkgever alles goed doet, je werknemer een onbepaald dienstverband geeft, maar vervolgens wordt weggezet als inferieure werkgever? En dat de wet straks dwingt dat je werknemer verplicht onder contract moet bij de opdrachtgever? Dat is niet alleen raar, het is pertinent verkeerd.

We houden ons dagelijks bezig met beleid en reageren op voorgenomen wet- en regelgeving. Maar soms denk ik dat we het vergezicht uit het oog dreigen te verliezen. Want waar willen we nu eigenlijk naartoe en wat is de daadwerkelijke betekenis van voorgenomen arbeidsmarktbeleid?

Er is een onderstroom waarneembaar dat partijen die flexibel werkgeverschap leveren steeds verder beknot moeten worden. Zit je in die wereld, dan ben je fout. Waren in de jaren 80 marketing- en reclamebureaus fout, nu zijn het de flexbedrijven.

Uitzendkrachten moeten gelijk behandeld worden, en terecht. Maar voor uitzendondernemingen geldt dat niet. Ben je een uitzendbureau? Hoed je dan maar voor willekeur, voor een overheid die onderscheid maakt tussen ‘eersteklas’ en ‘tweederangs’ werkgevers.

Bron: NBBU