"Voor futureproof ondernemen in flex"
SLUIT MENU

Stepping stone, opstapje, kans

Door Aart van der Gaag, commissaris van het project Op naar de 100.000 banen

Ik ben al lang een aanhanger van de ‘stepping stone-theorie’. De theorie van het opstapje: door uitzendwerk op te pakken, vergroot je je kans op een permanente plek op de arbeidsmarkt.

De laatste tijd raakte dit mooie effect van het uitzenden wat in de verdrukking. Flexwerk staat er politiek niet altijd even mooi op. De ware rol van uitzenden sneeuwt vaak onder in brede discussies over de arbeidsmark. Politici nemen uitzendwerk gemakkelijk mee in hun ideeën in het opleggen van restricties.

Ze vergeten dan dat uitzenden, al sinds jaar en dag, slechts 3-4 % van de arbeidspopulatie representeert. Ze vergeten ook dat het, ondanks een randje foute bureaus, de best gereguleerde vorm van flex is. Immers, het bevat een cao, pensioen en bijvoorbeeld ziekteverzekering. Ze vergeten echter vooral dat deze sector zorgt voor de grootste groep van WW- en WWB-gerechtigden in hun terugkeer naar de arbeidsmarkt. Eén van de weinige organisaties die dat als geen ander doorheeft, is het UWV. Zonder de uitzendsector zou hun prestatie op de arbeidsmarkt vele malen minder zijn.

Een en ander werd deze week weer eens bevestigd door een onderzoek van de Universiteit Utrecht. Daaruit bleek dat bijstandsgerechtigden, die naast hun uitkering uitzendwerk deden, de grootste kans hadden uit de uitkering te komen en weer zelfstandig te worden. Helaas houden ze tijdens de uitkering er nauwelijks wat van over. En daar zou de politiek eens wat aan moeten doen, want werk moet lonen. Dus het devies zou moeten zijn: belonen in plaats van straffen!

Werk als oplossing voor alles? Dat is wellicht overdreven, maar voor veel problemen biedt het wel degelijk een oplossing. Thuiszitten leidt tot een vicieuze cirkel. De door mij zeer gerespecteerde, en ons in 2012 helaas ontvallen, arbeidseconoom Jules Theeuwes zei het al kort door de bocht: “slecht werk is beter dan geen werk…”

De Banenafspraak (100.000 plaatsen in het bedrijfsleven en 25.000 bij de overheid) voor mensen met een arbeidsbeperking stoelt natuurlijk ook op die gedachte: geef mensen werk, liefst zo gelijk mogelijk aan de ‘reguliere’ arbeidspolulatie en zo lukt het hun zelfredzaamheid te vergroten.

Het nieuwe kabinet staat voor een grote uitdaging om de arbeidsmarkt te hervormen. Minder flex en vast is daar onderdeel van. Uitzenden daarbuiten houden is verstandig, juist gezien hun zeer positieve rol die ze spelen om zwakkere groepen, WW- en WWB-gerechtigden naar de arbeidsmarkt te bemiddelen, ook intersectoraal!

Een aanpak à la de Banenafspraak zou ook onderdeel van het nieuwe beleid moeten zijn: verdubbel de aantallen, verbreed de doelgroep (bijvoorbeeld met mensen die lang in de bijstand zitten, kansarme statushouders en ouderen). De afgelopen 6 jaar hebben bewezen dat zo’n aanpak werkt. Er zijn er nu 60.000 mensen met een arbeidsbeperking aan het werk, dit ondanks corona!. De resultaten zijn navenant, vooral voor de mensen zelf, maar ook voor de maatschappij en de schatkist.

Geef daarbij ook de private partijen en vooral de uitzendsector een ruime mogelijkheid om hierin te participeren en succes is verzekerd. Zowel veel oud onderzoek als het eerder genoemde, nieuwe onderzoek van de Universiteit Utrecht bevestigen deze stelling maar weer eens. Dus kabinet in wording: pak dit op en richt je op de uitvoering!

Aart van der Gaag
Twitter: @aartgaag

Aart van der Gaag is commissaris en boegbeeld van het project 'Op naar de 100.000 banen', een initiatief van VNO-NCW, MKB Nederland en LTO Nederland.