De maand van de DBA, of wordt het een jaar?

De maand van de DBA, of wordt het een jaar?

Komt hij er nu wel of toch niet of wordt het nog wat anders?

Begin februari vond in de Eerste Kamer de stemming plaats over de Wet Deregulering beoordeling arbeidsrelaties (DBA). Kort samengevat komt het er met die wet op neer dat er vanuit de overheid (lees Belastingdienst) een oordeel wordt geveld over de zelfstandigheid van een ZZP’er, in begrijpelijk Nederlands gezegd: ‘Ben je eigenlijk niet in loondienst?’ Het doel is de gezamenlijke verantwoordelijkheid te duiden voor het betalen van de juiste belastingen en premies.
Het resultaat is bekend: de Eerste Kamer heeft de wet DBA aangenomen met een implementatietijd van ruim één jaar.

Met die kerndoelstelling is niets mis. Maar waar komt dan toch al die commotie vandaan?

Partijen die standpunten hebben ingenomen:

• ZZP’er: te veel rompslomp; per opdracht kan de modelovereenkomst verschillen
• Belangenorganisaties: idee goed, uitvoering minder
• Overheid: er verandert niet zo veel, er was toch ook al een VAR?

En daarmee wordt ook direct de kern geraakt. Vanuit de overheid wordt er gewerkt om het beleid om te zetten in uitvoeringsmaatregelen (lees modelovereenkomsten), hierbij is er enige ondersteuning vanuit belangenorganisaties, die hun oor te luisteren hebben gelegd bij de individuele ZZP’er. Zodra echter meerdere partijen met elkaar moeten communiceren ontstaat het risico van miscommunicatie (wie kent niet de oefening van tien mensen in een rij die een boodschap moeten doorgeven van de eerste naar de laatste?).

Bij langdurige/lange opdrachten zijn er geen problemen: een (model)overeenkomst is redelijk snel opgemaakt en heeft een lange houdbaarheid. Zodra de opdrachten korter van aard worden en de flexibiliteit toeneemt, neemt ook de complexiteit van de uitvoering toe. Het lijkt wel op de vertaling van de wettelijke uitvoeringsbesluiten in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw bij het uitzenden waar bijvoorbeeld alle loontechniek was gebaseerd op een 40-urige werkweek zonder echte flexibiliteit.

Iedere combinatie van opdrachtgever/ZZP’er is uniek en zal, ondanks het feit dat er modelovereenkomsten zijn, een eigen invulling van de overeenkomst vragen; al was het maar omdat de betalende klant dit eist om zijn risico te minimaliseren. Dat verklaart de toenemende last op de schouders van het individu, de ZZP’er.

Als nu ook al wordt toegegeven dat de eerste oplevering van de modelovereenkomsten fouten bevat, is dat niet iets wat veel vertrouwen geeft voor de toekomst.
Het is nu voor alle partijen zaak om de berichtgeving en ontwikkelingen op dit gebied goed te monitoren. De tijd tikt door en voor je het weet is het 1 mei 2017.

Marcel Ooteman, finanZZP